(بمناسبت 24آذز سالروز در گذشت استاد عزيزم دكتر روحاني)
اين شعر رادر زمان حيات استاد بزرگوارم جناب آقاي دكتر محمد
حسين روحاني سرودم
ايشان در آن زمان به تدريس زبان و ادبيات عرب در در دانشگاه آزاد
اسلامي كاشمر مشغول بودند ومن هم افتخار شاگردي ايشان
را داشتم روحش شاد ويادش گرامي
«مهاجر تنها»
پيري مهاجر مي شناسم من در اين شهر
كز سفر دور ودراز كهنه كتابها
تا بدين جاها رسيده است
راه،ناهموار
كوله بار،سنگين
مهاجر،خسته وتنها
خستگي درني ني چشمانش
فرسايش اورا به تماشانشسته است
آيه هاي يأس و نوميدي
بر دستان سرد مهاجر،يخ بسته است
صندوقچه اي دارد درپستوي سينه
كه قفل سكوت را يدك مي كشد
تنهايي،نجواي تلخ سكوت را
در گوش هايش به درد مي خواند
آهي سرد وكشيده مي آيد
سكوت را در هم مي پيچد
سكوت آني مي گريزد
تنهايي مي ماند
مهاجر سر بسته كلامي مي گويد:
«من قرباني نيرنگ سكوتم»
اورا چندان خوب نمي شناسم
ولي اين را خوب مي دانم
خانه اي دارد
در شمال خلوت آرام شهر
بر كنار جاده ي سبز زيارت
خمخانه اي دارد از دانش
كه از آن زهر مي نوشد مدام
صرف ونحو را خوانده است
تاريخ را خوب مي داند
پارسي را زيبا مي نگارد
فيزيك نيز بسيار مي خواند
در كلاس درس ،استادانه
عشق را زير وزبر مي گذارد
مهاجر خسته وتنها
خستگي در ني ني چشمانش
فرسايش اورا به تماشا نشسته است
مي دانم مهاجر را ياراي ماندن نيست
كوله بار اندوه را دكر روزي بر خواهد بست
وتنهاي تنها
در تنگناي غروبي دلگير
كوچه هاي شهرمان رابه وداع خواهد بوسيد
و به سوي نا معلوم مقصدي تاريك
تا انتهاي جاده نوميدي خواهد كوچيد
سرآيش1374
|
نویسنده: 
تبادل لینک هوشمند